Αποδοχή παιδιού και αγάπη άνευ όρων

Αποδοχή παιδιού και αγάπη άνευ όρων: Εκφράζω στο παιδί μου την αποδοχή και την αγάπη μου άνευ όρων.

Γιατί να εκφράζω στο παιδί μου την αποδοχή και την αγάπη μου άνευ όρων;

Οι περισσότεροι γονείς αγαπάμε τα παιδιά μας και θέλουμε το καλύτερο για εκείνα. Όμως, πολλές φορές το εκφράζουμε με λάθος τρόπο, με αποτέλεσμα τα παιδιά μας να μην εισπράττουν την αγάπη μας και αυτό έχει επιπτώσεις στην ψυχοσύνθεσή τους.

Για παράδειγμα, αν ένα παιδί δεν τα καταφέρνει στα μαθήματά του τόσο καλά, όσο προσδοκούν οι γονείς του, και, αντί να το ενθαρρύνουν να προσπαθήσει περισσότερο, να το βοηθήσουν με τεχνικές διαβάσματος που του ταιριάζουν, να καλλιεργήσουν την αυτοπεποίθησή του, υποτιμούν τις ικανότητές του ή το συγκρίνουν με μαθητές που είναι καλύτεροι για να το παραδειγματίσουν, αυτό το οποίο θα εισπράξει το παιδί είναι ότι οι γονείς του δεν το αποδέχονται και δεν το αγαπούν όπως είναι.

Οι γονείς πιστεύουν ότι με αυτόν τον τρόπο το παιδί θα ενεργοποιηθεί και θα προσπαθήσει περισσότερο για να βελτιωθεί. Όμως, το πιο πιθανό είναι να καταφέρουν το ακριβώς αντίθετο, να αισθανθεί ανεπαρκές και ανίκανο και να σταματήσει να προσπαθεί.

Πώς να εκφράζω στο παιδί μου αποδοχή και αγάπη άνευ όρων;

Για να εκφράζω στο παιδί μου την αποδοχή και την αγάπη μου άνευ όρων, ακολουθώ τα εξής:

Από την πρώτη ημέρα ζωής του παιδιού μου, του προσφέρω απλόχερα το γλυκό μου βλέμμα και το χαμόγελό μου, το φιλί μου, το χάδι μου, δερματική επαφή, την τρυφερή αγκαλιά μου και την ανταπόκρισή μου στις βιολογικές του ανάγκες. Επίσης, από την πρώτη ημέρα της ζωής του, του λέω ότι το αγαπάω, του μιλάω γλυκά και του τραγουδάω. Καθώς το παιδί μου μεγαλώνει, συνεχίζω να του εκφράζω την αγάπη μου και, επιπροσθέτως, να δίνω σημασία σε όσα μου λέει και στα συναισθήματά του.
Δείχνω την αγάπη μου στο παιδί μου προσφέροντάς του ποιοτικό χρόνο (Βλ. Ποιοτικός χρόνος).
Δεν έχω μη ρεαλιστικές απαιτήσεις από το παιδί μου.
Αγαπώ το παιδί μου γι’ αυτό που είναι και όχι γι’ αυτό που θα ήθελα να είναι.
Τα παιδιά χρειάζονται περισσότερο την αποδοχή και την υποστήριξη όταν αποτυγχάνουν. Δείχνω στο παιδί μου την αγάπη μου και την αποδοχή μου, ακόμα κι αν δεν τα κατάφερε τόσο καλά όσο προσδοκούσα σε κάποιο μάθημα ή σε κάποια δραστηριότητα. Το ενθαρρύνω να συνεχίσει την προσπάθεια. Δε θέλω το παιδί μου να πιστεύει ότι θα το αγαπάω μόνο αν παίρνει καλούς βαθμούς. Ούτε θέλω να πιστεύει ότι στη ζωή του, για να αξίζει την αγάπη, πρέπει να ικανοποιεί τις προσδοκίες των άλλων.
Δε συγκρίνω την επίδοση του παιδιού μου με την επίδοση των αδερφιών του ή άλλων παιδιών. Συγκρίνοντας το παιδί μου με κάποιο άλλο παιδί, του δημιουργώ ένα αίσθημα ανεπάρκειας, ανικανότητας και απόρριψης και το φορτώνω με άγχος να γίνει κάποιος άλλος, για να καταφέρει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες μου και να κερδίσει την αποδοχή και την αγάπη μου. Επίσης, καλλιεργώ ένα πνεύμα αντιζηλίας και εχθρότητας ως προς το παιδί-πρότυπο.

Extra tips:

Λέω στο παιδί μου πόσο ξεχωριστό και μοναδικό είναι για εμένα και τονίζω τα θετικά του στοιχεία.
Αφήνω το παιδί μου να με ακούσει να λέω στον μπαμπά του ή σε κάποιον άλλο θετικά σχόλια γι’ αυτό.
Προσπαθώ με τα λόγια μου να δίνω φτερά στο παιδί μου. Αν η δασκάλα μού πει ότι το παιδί δεν τα καταφέρνει, του το εκφράζω με πιο ενθαρρυντικό τρόπο. Μπορώ να του πω: «Η δασκάλα σου μού είπε ότι είσαι πολύ ικανό παιδί και έχεις τη δυνατότητα να βελτιωθείς πολύ. Θέλεις να βρούμε μαζί τρόπους να βελτιωθείς;».
Δε λέω ποτέ στο παιδί μου: «Με στενοχώρησες.», γιατί θα δημιουργήσω ένα ενοχικό παιδί. Μπορώ να πω: «Είμαι κουρασμένη.» ή «Δεν έχω διάθεση.». Σε καμία περίπτωση δεν απειλώ το παιδί μου ότι θα φύγω επειδή δε με ακούει, γιατί θα του δημιουργήσω τρομερό άγχος και ανασφάλεια.
Δε γίνομαι υπηρέτης του παιδιού μου επειδή το αγαπώ. Αφήνω το παιδί μου να φροντίζει τον εαυτό του και να αναλαμβάνει ευθύνες (Βλ. Ευθύνη του εαυτού).
Δεν αφήνω το παιδί μου ανεξέλεγκτο επειδή το αγαπώ. Θέτω στο παιδί μου σαφή όρια και τα τηρώ με συνέπεια (Βλ. Όρια στα παιδιά).

Πως να μου ανοίγεται το παιδί μου

Στο κρεβάτι, πριν τον ύπνο, και ο χρόνος που βρισκόμαστε στο αυτοκίνητο και πάμε βόλτα ή σε κάποια δραστηριότητα είναι στιγμές που προσφέρονται για συζήτηση με το παιδί μας. Εκείνες τις στιγμές είναι πιο ανοιχτό για συζήτηση, παρά όταν μόλις το έχουμε παραλάβει από το σχολείο ή τρώμε μεσημεριανό.

Για να μας ανοίγεται, αποφεύγουμε τις κλειστού τύπου ερωτήσεις. Αποφεύγουμε, δηλαδή, τις ερωτήσεις που μπορούν να απαντηθούν με ένα ναι ή ένα όχι και κάνουμε ανοιχτού τύπου ερωτήσεις. Μία τέτοια ερώτηση μπορεί να είναι η «Έγινε κάτι σήμερα στο σχολείο που σε έκανε να χαρείς;». Εστιάζουμε με τις ερωτήσεις μας στο συναισθηματικό κομμάτι και όχι στην απλή άντληση πληροφοριών.

Αν δούμε ότι το παιδί μας δεν έχει καλή διάθεση, μπορούμε να του πούμε: «Φαίνεσαι λυπημένος/η.» και να το αφήσουμε να μας ανοιχτεί, αν θέλει. Ακόμα κι αν η κακή του διάθεση οφείλεται σε δικό του λάθος, το στηρίζουμε, δείχνοντάς του ότι είμαστε εκεί για εκείνο ό,τι κι αν συμβεί. Αποφεύγουμε εκφράσεις του τύπου: «Καλά να πάθεις.», καθώς θα σταματήσει να μας ανοίγεται.

Οι μαθητές που αγαπιούνται στο σπίτι, έρχονται στο σχολείο για να μάθουν, οι μαθητές που δεν αγαπιούνται στο σπίτι, έρχονται στο σχολείο για να αγαπηθούν.
NICHOLAS FERRONI

Επόμενο βήμα: Καλή συμπεριφορά παιδιού (για τον Θετική γονεϊκότητα – Οδηγός) ή Πως να αγαπήσει το παιδί το σχολείο (για τον Οργάνωση σχολικής μελέτης – Οδηγός)